W maju 1970 roku pojawiła się druga generacja Corolli, o takiej samej ogólnej koncepcji konstrukcyjnej. Rodzina tych pojazdów składała się z czterech nadwozi. Poza trzybryłowymi nadwoziami typu notch-back (2- i 4-drzwiowymi) oferowano nadwozia coupe i kombi. Wersje coupe nosiły dodatkową nazwę Sprinter. Nadwozia kombi dostępne były wówczas również w układzie pięciodrzwiowym. Nowe samochody nieco "urosły": rozstaw osi powiększono o około 5 cm, a długość całkowitą aż o 9,5 cm. Zmiany te wpłynęły na poprawę komfortu, co doceniono szczególnie w Europie i USA. Pod względem stylistycznym były bardziej obłe od poprzedników.

Gamę jednostek napędowych powiększono do trzech silników benzynowych. Podstawowa jednostka napędowa miała pojemność skokową 1,2 dm3, ale montowano też wzmocnioną wersję tego silnika. Oprócz tego nabywcom zaoferowano większe silniki o pojemności 1,4 dm3. Opcjonalnie stosowano dwubiegową skrzynię automatyczną.

We wrześniu 1971 roku przeprowadzono niewielką modernizację (f-l), w której zmieniono wlot powietrza. Do gamy dołączył też silnik o pojemności 1,6 dm3. Rok później dokonano kolejnej niewielkiej modernizacji.

Zakończenie produkcji większości samochodów drugiej generacji nastąpiło w kwietniu 1974 roku, ale pojazdy z nadwoziami kombi produkowano do 1978 roku. Łącznie wykonano około 2,4 miliona tych pojazdów.